งานกะดึกของเจน

ข้อมูลเบื้องต้น

สถานที่: ออฟฟิศตอนกลางคืนที่ไม่มีคน

นาฬิกาตั้งโต๊ะบอกเวลา 23:20 น.

ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัด ไฟในออฟฟิศมีเพียงจุดเดียวที่ยังส่องสว่าง

“เจน” สาวพนักงานออฟฟิศวัย 25 ปี นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งแสงไฟสีฟ้าจากจอสะท้อนเข้าตาเธอ เธอหาวออกมาเบาๆ พร้อมกับถูตาอย่างอ่อนล้า

“ทำไมต้องเป็นฉันทุกทีนะ…” เจนคิดในใจ ขณะที่สายตาเหลือบไปเห็นกองงานที่ยังไม่ได้ทำเรียงเป็นชั้นๆ บนโต๊ะ

เวลาเลิกงานเลยมาแล้ว แต่เธอยังมีงาน OT ที่ต้องทำอยู่ อีกทั้งยังมีงานสำคัญที่หัวหน้าฝากให้ทำไว้เมื่อตอนเย็น

เธอไม่ได้เต็มใจที่จะรับงานเพิ่ม เพราะงานที่ต้องทำอยู่ก็ล้นมือพออยู่แล้ว

นาฬิกาตั้งโต๊ะบอกเวลา 23:50 น.

เสียงพิมพ์บนคีย์บอร์ดของเจนค่อยๆ ช้าลง มือเธอคลิกเมาส์ไปมาอย่างไร้จุดหมาย ในหัวกลับล่องลอยไปยังเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับงาน จินตนาการเริ่มพาเธอหลุดจากโลกความเป็นจริง

“ถ้าได้ไปนั่งริมทะเลสักที่คงดี” เธอคิด พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กๆ

แสงจันทร์สีฟ้า กระแสน้ำที่ไหลอย่างสงบ ละอองดาวที่ล่องลอยอยู่เหนือผิวน้ำ

“ทะเลที่ต่างโลกนี่…จะสวยกว่าทะเลในโลกความเป็นจริงมั้ยนะ”

เจนถอนหายใจ เธอคิดถึงสิ่งที่เธอเคยฝันไว้ในวัยเด็ก ความฝันที่จะเดินทางไปในดินแดนแฟนตาซีที่ไม่มีใครรู้จัก และแล้วความฝันเหล่านั้นก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังในขณะที่เธอเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ชีวิตประจำวันถูกแทนที่ด้วยงาน งาน และงาน

นาฬิกาตั้งโต๊ะบอกเวลา 23:55 น.

ในขณะนั้นเอง ป้าแม่บ้านของออฟฟิศเดินเข้ามาในฝ่ายที่เธอทำงานอยู่ พร้อมกับรถเข็นเก็บขยะ

ป้าแม่บ้านพูดกับเจน: “อยู่ดึกเหมือนเคยทุกทีเลยนะ หนูเจน”

พร้อมหยิบเลมอนทีกระป๋องที่เธอรู้ว่าเจนชอบไว้บนโต๊ะ

เจนยิ้มแหยออกมา แต่เธอก็รู้สึกดีที่ยังมีคนจำได้ว่าเธอชอบอะไร สองมือยกขึ้นไหว้ขอบคุณป้าแม่บ้าน

เจนบ่นระบาย: “หนูก็ไม่อยากอยู่จนดึกหรอกค่ะ จริงๆ หนูต้องได้กลับตั้งแต่สามทุ่มแล้วด้วยซ้ำ แต่หัวหน้าฝ่ายนี่สิ ดันฝากให้หนูทำงานสำคัญหลังเสร็จ OT แถมต้องทำเสร็จก่อนเที่ยงคืนนี้อีกด้วย”

ป้าพูดด้วยเสียงห่วงใย: “โธ่เอ้ยหนูเจน มาใหม่ไม่ทันไร ก็โดนใช้ให้ทำงานเหมือนอยู่มาเป็นปี”

ป้าแม่บ้านพูดพลางตบบ่าเจนเบาๆ

เจนยิ้มเศร้า: “นั่นสิคะ สงสัยนี่คงนับเป็นทำเนียมของบริษัทนี้แล้ว”

เธอถอนหายใจ ป้าก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วเก็บขยะต่อไป

“หน้าหนูเจนดูหมองลงเยอะเลย ป้าว่าหนูไปล้างหน้าที่ห้องน้ำเถอะ จะได้สดชื่นสักหน่อย” ป้าพูดพร้อมเคลื่อนรถเข็นออกไป

เจนคิดสักพัก ก่อนจะบ่นเบาๆ กับตัวเอง: “ไปล้างหน้าที่ห้องน้ำหน่อยละกัน”

นาฬิกาตั้งโต๊ะบอกเวลา 23:58 น.

เจนเดินไปที่ห้องน้ำหญิง หมุนเปิดก็อกน้ำ สองมือค่อยๆประครองน้ำมาหน้าล้างตาหลังจากที่ทำงานมาหลายชั่วโมง น้ำเย็นกระทบผิวใบหน้าที่ร้อนจากการทำงานหนัก เธอเงยหน้ามองกระจก ตัวเองในกระจกดูโทรมเสียจนแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นตัวเธอเอง ใบหน้าที่เคยสดใสและเต็มไปด้วยความหวังตอนนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยและเงาของความเหนื่อยล้า จากที่เคยถูกแต่งแต้มสีจากเครื่องสำอาง ตอนนี้แทบไม่เหมือนสีสันแม้แต่น้อย

เจนพึมพำกับตัวเอง: “เธอควรจะได้ทำอะไรที่ดีกว่านี้นะเจน…”

เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าสีสดใสออกมาเช็ดหน้า มันเป็นลวดลายที่เธอชื่นชอบตั้งแต่ยังเด็ก เป็นความทรงจำเล็กๆ ที่เธอเก็บไว้ ในชีวิตที่เต็มไปด้วยงาน

เธอเช็คความเรียบร้อยของตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเปิดประตูห้องน้ำออกมา

นาฬิกาตั้งโต๊ะบอกเวลา  00:00 น.

เมื่อเจนเปิดประตูห้องน้ำ เธอกลับพบว่าออฟฟิศที่มืดและเงียบเมื่อครู่ กลับกลายเป็นออฟฟิศที่สว่างไสว มีชีวิตชีวาเหมือนกลางวัน ยังไม่ทันที่เจนจะตั้งตัวได้ทันหรือคิดอะไรออก ก็ได้มีผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับห้องน้ำ ราวกับว่าเธอกำลังรอเจนอยู่

เจนถามผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้าที่ดูสับสนและกระวนกระวาย: ”เธอเป็นใครน่ะ? แล้วทำไมออฟฟิศถึงกลายเป็นตอนเช้าไปได้? เมื่อตะกี้ยังเป็นตอนกลางคืนอยู่เลย“

ผู้หญิงคนนั้นยิ้ม: “ฉันน่ะเหรอ? อืม… ไอเราก็ไม่มีชื่อซะด้วยสิ งั้นเอาเป็นเรียกฉันว่า ’เจนนี่‘ ก็แล้วกัน“

เจนงง: “แต่นั่นมันชื่อฉันนี่!”

เจนนี่หัวเราะเบาๆ: “ก็เธอถามว่าฉันเป็นใคร แล้วฉันก็ไม่มีชื่อ ฉันทึกทักเอาว่าเราอาจจะคุยกันไม่รู้เรื่องหากฉันไม่มีชื่อ คุณผู้อ่านคงรู้สึกไม่ต่างกัน เพราะงั้นฉันเลยเลือกชื่อเจนนี่ไงล่ะ “

เจนนี่ผายมือไปยังเก้าอี้อีกตัว เจนจึงนั่งลง แม้เธอจะสับสนและไม่พอใจ แต่เธอก็รู้สึกถูกดึงดูดไปกับสถานการณ์นี้อย่างไม่รู้ตัว

เจนนี่พูด: ”ฟังนะเจน ฉันเข้าใจว่าทุกอย่างรอบตัวของเธอมันดูผิดแปลกจากก่อนหน้านี้”

เจนพยามตั้งใจฟังที่เจนนี่บอก

เจนนี่อธิบายให้เจนฟัง: ”ที่เราอยู่ตอนนี้ เราเรียกว่า “”ช่วงเปลี่ยนผ่าน“” มันเป็นช่วงที่เกิดขึ้นทันที หลังจากที่เธอไม่มีชีวิตเหลือแล้ว“

เจนตาโต: “เดี๋ยวก่อน เธอจะบอกว่าฉันตายแล้วเหรอ?”

เจนนี่พยักหน้าเบาๆ: “อืม! ถ้าคำนั้นเป็นคำที่เธอเรียกสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีชีวิตแล้วละก็นะ”

เจนพูดเสียงดัง: “จู่ๆก็มาบอกว่าฉันตาย นี่ไม่ตลกสักนิดเลยนะ!”

เจนลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่แล้วเธอก็ชะงัก ตอนนั้นเองที่เธอได้เห็นโต๊ะทำงานที่เธอนั่งประจำมีคนนอนฟุบหน้าอยู่ เจนมองอย่างพินิจพิจารณาจึงเห็นได้ว่านั่นคือร่างของตัวเธอเอง

เจนนี่เดินเข้ามาใกล้: “ใช่…มันไม่ตลกเลย ที่เธอต้องตายหน้าคอมเพราะนั่งทำงานจนเกินพอดีน่ะ”

เจนนี่พูดพลางเอามือตบบ่าของเจนเบาๆ ขณะเดียวกัน เจนก็ได้แต่ผงะกับสิ่งที่ตนเห็นตรงหน้า

เธอจ้องมองร่างที่ไร้ชีวิตของตัวเอง เธอน้ำตาคลอ และเธอเริ่มไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกยังไง

เจนนี่บอกเจน: ”ฉันเคยเจอเคสแบบนี้มาหลายหน เธอเองก็เป็นเคสหนึ่งในนั้น…เคสที่น่าสงสารและน่าเห็นใจน่ะ“

เจนนี่พูดด้วยความเห็นใจ: “ฉันได้ไปเห็นมานะ เธอในตอนเด็กน่ะเป็นเด็กที่ร่าเริง แถมยังชอบเรื่องที่แฟนตาซีมากๆด้วย น่าเสียดายที่พอเธอเติบโตขึ้น เธอก็ค่อยๆ เก็บเรื่องแฟนตาซีนั่นเอาไว้แค่ในฝัน“

ส่วนเจนได้แต่รับฟัง พร้อมกับความรู้สึกของเธอกำลังค่อยๆยอมรับในสิ่งที่ตนกำลังเผชิญ

เจนบอก: “ใช่เจนนี่…ฉันเสียดาย”

“ทั้งๆที่ฉันมีหลายอย่างที่อยากทำ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำมัน ฉันก็ต้องมาตายก่อน แถมยังตายเพราะทำงานอีก”

“พอมาลองคิดดู ชีวิตของฉันนี่มัน…แย่จังเลยเนอะ”

เจนนี่ที่เห็นสีหน้าเจนเศร้าหมอง จึงหยิบเลมอนทีกระป๋องที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาให้เจน

เจนนี่พูด: “เอานี่สิ! อย่างน้อยในส่วนที่ดี เธอก็ยังได้ดื่มของที่ชอบหลังจากที่เธอตายแล้ว…ถ้าเธอยังอยากดื่มมันอยู่น่ะนะ”

พร้อมกับยื่นเลมอนทีกระป๋องให้เจนดื่ม       

เจนยื่นมือรับ และเปิดกระป๋องดื่มด้วยความเคยชิน

เจนพูดบอกเจนนี่ แล้วพลางยิ้มมุมปาก:“ถึงจะตายแล้ว แต่ถ้ายังดื่มได้…มันก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ”

นาฬิกาตั้งโต๊ะยังคงบอกเวลา  00:00 น.

เจนนี่พูด: “ฉันเดาว่าเธอคงพร้อมจะไปกันแล้วสินะ”

เจนถามด้วยความสงสัย: “พร้อมจะไปเหรอ?“

เจนนี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดชักชวน: ”เอาเป็นว่า เรามีหลายอย่างที่ต้องไปทำน่ะ และมันก็อาจจะเป็นเรื่องแฟนตาซีแบบที่เธอเคยชอบก็เป็นได้นะ ที่ที่ความฝันของเธอยังไม่หมดไงล่ะ”

เจนงงแล้วถาม “นี่…ไม่ใช่ว่ามันสายไปสำหรับฉันแล้วหรอกเหรอ”

เจนนี่ถาม: “อะไรเป็นตัวกำหนดล่ะ?”

เจนนี่กุมมือเจนพร้อมบอก: ”แม้เธอจะตาย วิญญาณจะหลุดออกจากร่างไปแล้ว มันก็ยังไม่ใช่จุดจบสำหรับเธอสักหน่อย คนที่ยังมีชีวิตอยู่ยังไม่เข้าใจความตายแม้แต่เสี้ยวหนึ่งของมันเสียด้วยซ้ำ…เพราะงั้นเธอยังไปต่อได้นะเจน”

เจนฟังเจนนี่ พลางสูดหายใจลึกเพื่อนึกถึงเรื่องราวต่างๆในชีวิตของตัวเธอเอง

เจนบอก: “ฉันไปกับเธอก็ได้…ไม่มีทางอื่นให้ฉันไปแล้วนี่นา“

แล้วจับมือเจนนี่ ส่วนเจนนี่ยิ้มรับ พลางเอียงคอดูนาฬิกา

นาฬิกาตั้งโต๊ะบอกเวลา

00:01 น.

00:02 น.

00:03 น.

เจนนี่บอก: “ถ้างั้น เรารีบไปกันเถอะ!”

พร้อมจูงมือเจน พร้อมก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่ลิฟต์

เจนถาม: “เดี๋ยวก่อนสิ ต้องรีบไปด้วยเหรอ”

ขณะเดียวกัน ทั้งสองคนก็ได้เข้าไปในลิฟต์แล้ว

เจนนี่ตอบ: “เรื่องตื่นเต้นแบบนี้รอไม่ได้หรอกนะเจน!”

เจนนี่กดปุ่มลิฟต์ ปากเผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

ส่วนเจนได้แต่ยิ้มรับแบบแหย ภายในใจมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด

เจนพูด“ ชีวิตหลังความตายคงไม่แย่ไปกว่านี้แล้วล่ะมั้ง”

แล้วประตูลิฟต์ก็ค่อยๆ ปิดลง…

จบ.?